Wirus zapalenia wątroby typu D nazywane jest też wirusem delta. Jest on małym, kolistym wirusem RNA. Wiriony są owalne, których średnica wynosi 36 nm, zawierają kolistą, pojedynczą nić RNA o ujemnej polarności będącą najmniejszym genomem występującym w wirusach ludzkich i zwierzęcych. Może ulegać namnażaniu jedynie w organizmach zakażonych wirusem zapalenia wątroby typy B. Związek między tymi dwoma wirusami wynika stąd, iż HDV nie koduje białka osłonki, którym jest HBsAg. Genom otoczony jest antygenem powierzchniowym wirusa HBV oraz nukleoproteiną HDAg.
Wirus HDV najprawdopodobniej jest wirusem roślinnym, który pierwotnie trafił do człowieka zainfekowanego HBV.
Zakażenie następuje drogą pozajelitową przez zakażone igły, strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, przetaczanie krwi zakażonej wirusami czy też wydzieliny organizmu: spermę lub śluz szyjkowy. Nie występuje w kale, ślinie i łzach.
Szacuje się, że 18 milionów ludzi spośród 410 milionów nosicieli HBV jest zakażonych wirusem HDV. Koinfekcja HBV+HDV występuje w Europie dość rzadko i jest ograniczone zwykle do grup zwiększonego ryzyka. Jedyne przypadki HDV w Polsce stwierdzono u zarażonych wirusem HIV narkomanów po kontaktach z grupami spoza Polski.
Zakażenie HDV w wzw typu B znacznie nasila postęp choroby.
