Wirus ABPV odkryto przypadkowo w 1963 roku, podczas prac badawczych nad chronicznym paraliżem pszczół. Zespół objawów opisany został na podstawie dalszych badań laboratoryjnych, jednak przez następne lata wirus występował często u pszczół dorosłych, nie powodując objawów ani śmierci. Zakażenie stało się śmiertelne wraz z upowszechnieniem się u pszczół roztocza Varroa destructor.
Objawy ostrego paraliżu pszczół są podobne do chronicznego paraliżu pszczół i obejmują drżenie ciała, nieskoordynowane ruchy i śmierć chorych osobników. W czasie ostrego paraliżu pszczół objawy te występują szybciej niż po zarażeniu CBPV.
Chore pszczoły, które karmią larwy, mogą je zarazić. Zarażone dużą ilością wirusów larwy najczęściej szybko umierają, a przetrwałe stają się nosicielami. U pszczół dorosłych objawy nie są obserwowane, ponieważ wkrótce po wystąpieniu choroby, chory osobnik ginie. Największe nasilenie zachorowań, skutkujące wymieraniem kolonii, następuje na przełomie jesieni i zimy. Duża śmiertelność chorujących osobników jednocześnie ogranicza rozprzestrzenianie wirusa. Obecnie nasilenie występowania wirusa zmienia się cyklicznie w ciągu kilku lat.
Możliwe jest zapobieganie ginięciu pszczół przez zabiegi skierowane na tępienie roztoczy Varroa destructor. Skuteczność tych działań jest jednak ograniczona, ponieważ infekcja wirusowa utrzymuje się przez pewien czas po usunięciu roztoczy.
