Zapalenie mózgu doliny Murray jest chorobą wirusową występującą w północnej Australii, często określana jako australijskie zapalenie mózgu.
Czynnikiem etiologicznym jest wirus zapalenia mózgu doliny Murray, wyizolowany po raz pierwszy w 1951 roku. Głównym roznosicielem wirusa uznaje się ptaki należące do czaplowatych i pełnopłetwych. Wektorem przenoszącym wirusy są komary Culex annulirostris. Nie odnotowano transmisji wirusa pomiędzy ludźmi.
Okres inkubacji wynosi od siedmiu do dwudziestu ośmiu dni. Zakażenie wirusem przebiega zwykle bezobjawowo, lub przebiega dość łagodnie - bóle głowy, nudności, gorączki, wymioty. Zdarza się także (około 1:1000 przypadków), że choroba rozwija się z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego.
W tym czasie pojawia się senność, osłabianie, ataksja, dezorientacja. W postaciach powikłanych dochodzi do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych a nawet zapalenia mózgu, z obecnością neurologicznych objawów ogniskowych i zaburzeń przytomności.
W najcięższych postaciach śmiertelność ocenia się na 25%, a u kolejnych 25%-50% pacjentów stwierdza się przetrwałe ubytki neurologiczne.
W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego stwierdza się pleocytozę. Mogą również wystąpić zmiany w EEG, CT oraz MRI.
Potwierdzenie zakażenia uzyskuje się poprzez izolację MVEV z materiału biologicznego, wykrycie jego RNA, lub przeciwciał skierowanych przeciwko wirusowi.
