Hantawirusowy zespół płucny - jest to jednostka chorobowa opisana po raz pierwszy w 1993, lecz następnie w analizach retrospektywnych udowodniono, że choroba występowała już wcześniej, jednak nie była rozpoznawana. Występuje w obu Amerykach i związana jest z zakażeniem wirusami - hantawirusami, które są przenoszone przez gryzonie:
- wirus Sin Nombre przenoszony przez myszaka leśnego i myszaka białołapego
- wirus kanału Czarnego Strumienia przenoszony przez szczura bawełnianego
- wirus Bayou przenoszony przez szczura ryżowego
- wirus Andów wywołujący chorobę na terenach Ameryki Południowej
Choroba występuje u ludzi, którzy są narażeni na kontakt z gryzoniami, chodzi tu głównie o mieszkańców terenów wiejskich. W Ameryce Północnej najczęstszym czynnikiem etiologicznym wywołującym objawy choroby jest wirus Sin Nobre.
Choroba rozpoczyna się objawami zwiastunowymi, do których zalicza się gorączka, bóle mięśni, nudności, wymioty, ból brzucha, zawroty głowy. Faza prodromalna trwa 1-11 dni, po niej dochodzi do rozwoju fazy płucnej, która charakteryzuje się spadkiem ciśnienia tętniczego, tachykardią, tachypnoё. W badaniach dodatkowych można stwierdzić hipoksemię a badaniu RTG klatki piersiowej cechy obrzęku płuc. W przeciągu kilku lub kilkudziesięciu godzin choroba może rozwinąć się i spowodować niewydolność oddechową będącą przyczyną śmierci.
W początkowym okresie objawów prodromalnych rozpoznanie choroby jest praktycznie niemożliwe. Na rozpoznanie choroby może wpłynąć wykonane RTG klatki piersiowej, w którym widoczne są cechy obustronnego pęcherzykowego obrzęku płuc, przy prawidłowej wielkości serca, obecność płynu w opłucnej. W badaniach laboratoryjnych można stwierdzić małopłytkowość, skrócenie APTT, limfocytozę, często z leukocytozą. Współistnieje zagęszczenie krwi, hipoalbuminemia, podwyższone stężenie mleczanów, i kreatyniny. Ostateczne rozpoznanie jest możliwe po wykonaniu badań serologicznych, takich jak oznaczenie poziomu swoistej immunoglobuliny G, lub diagnostykę w oparciu o metodę ELISA i PCR.
Podczas leczenia najważniejsze jest szybkie rozpoznanie objawów rozpoczynającej niewydolności oddechowej. Konieczna jest intubacja i leczenie respiratorem przy zachowaniu wszystkich procedur postępowania przeciwwstrząsowego. Nawet w przypadkach intensywnego leczenia śmiertelność wynosi 40%-60% a opóźnienie rozpoznania zwiększa ją znacznie. W przypadkach w których nie dochodzi do rozwoju niewydolności oddechowej stosuje się rybawirynę, która hamuje replikację wirusa. Przebieg tej postaci jest łagodny.
