Nagminna pleurodynia (choroba bornholmska) jest chorobą wywoływaną przez wirusa Coxsackie, która objawiaja się bolesnym zapaleniem mięśni międzyżebrowych i w mniejszym stopniu opłucnej, zwykle z towarzyszącą gorączką, bólami głowy, gardła i nagłymi atakami silnego bólu w dolnej części klatki piersiowej i nadbrzuszu.
Najczęściej wykrywanymi serotypami wirusa odpowiedzialnymi za chorobę są podtypy z grupy B: 1-6. Choroba może dotyczyć każdej grupy wiekowej. Rozprzestrzenia się przez kontakt i zazwyczaj występuje w czasie ciepłej pogody w obszarach umiarkowanych i o każdej porze roku w tropikach. Nazwa "choroba bornholmska" pochodzi od duńskiej wyspy Bornholm, gdzie wystąpiły pierwsze udokumentowane przypadki.
Atakom bólu może towarzyszyć duszność. Mięśnie tułowia zajęte procesem zapalnym mogą być obrzęknięte i tkliwe. Rozpoznawczym objawem jest pleurodynia, związana z zajęciem opłucnej. Ból musi być różnicowany z zapaleniem opłucnej, a niekiedy z zapaleniem otrzewnej. Objawy utrzymują się około 2-4 dni, ale może dochodzić do okresowych nawrotów dolegliwości w ciągu kilku następnych tygodni. W leczeniu wykorzystuje się głównie niesteroidowe leki przeciwzapalne. Powikłania występują u 5% chorych i obejmują zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie jąder, rzadziej zapalenie osierdzia i mięśnia serca. Przebycie choroby nie chroni przed zakażeniem inną grupą wirusów Coxsackie.
